Volhouden 2.0

Het is de laatste week van school en ik sta op springen. Elk moment kan mijn lichaam ontploffen als een goedkope kermisballon met glitters. Zo'n misvormde dolfijn of een slecht aftreksel van een Hello Kitty hoofd. Ik heb het nooit zo gehad met kermissen. In films is het altijd de leukste plek op aarde waar twee wildvreemden elkaar voor het eerst tegenkomen en liefde op het eerste gezicht ervaren (Ja, ik heb het over The Notebook). In het gat waar ik woon word er elk jaar rond september een hoopje gekleurd metaal naast de metro gedumpt wat voor ''kermis'' door moet gaan. Het enige wat ik persoonlijk uit het hele circus haal is een hoop stres. Zo moet ik minstens één extra hangslot voor mijn fiets meenemen, wil ik hem veilig in de metrostalling achterlaten. Voordat ik ook maar in de buurt kom van die stalling word ik nageroepen door een groepje twaalfjarige met klappistooltjes. 's Avonds is het nog erger en maak ik mij zo snel mogelijk uit de voeten om de dronken ''jongeren'' te ontwijken. Of ik het nou echt jongeren kan noemen weet ik niet aangezien het merendeel van de kermisgangers over de dertig is maar zich gedraagt als opgefokte tieners vol puisten.


Maar ik stond dus op springen. Ontplofbaar als een dikke buik gevuld met baby, of een blaas na een lange dag door een pretpark slenteren. Je hebt maar één oplossing, en dat is ophouden. Dus is dat wat ik de komende twee dagen in gedachten moet houden. Nog even volhouden en dan ''plas'' ik al mijn stres eruit in de vakantie. Ik hoop dat mijn blaas sterk genoeg is.

 

Tot morgen,

Julie Joanne